SENZA MAMMA 'E 'NNAMMURATE

Donadio


Sperduto comm'a cane 'mmiez'â via,
chiagne stu core mio addulurato...
Smuóvete pure tu, Madonna mia,
pecché na 'nfama sulo mm'ha lassato...
Vurría murí: só' troppo sfurtunato!

Mme pare d''a vedé cu 'o manto 'e sposa,
cu 'a vesta janca e 'a faccia culor rosa...
se 'mmeretava, quann'essa è spusata,
na botta ô core...chella scellerata!

E, muorto 'e friddo, jètte â casa mia...
truvaje 'a lampa ô scuro, chella sera...
cantava na civetta 'mmiez'â via...
e mamma, dint''o lietto, ca mureva...
Io mme facette cchiù ghianco d''a cera!...

E tu redive, 'nfama, pe' dispietto...
mentre stu core mme sbatteva 'mpietto...
Tu chiena 'e sciure 'arancio...ch'allegria!
Io senza mamma...che malincunia!

Mo ca só' sulo e nun tengo a nisciuno,
io penzo a mamma mia ô campusanto...
mme struje nu penziero...stó' dijuno...
mme faccio 'a croce e mm'ammalisco tanto
ca st'uocchie mieje se 'nfónnono cchiù 'e chianto...

Mm'arraccumanno a te, Madonna mia,
primma ca cchiù mm'accresce 'a pecundría...
si nenna mia e mamma aggiu perduto,
meglio ca i' moro...troppo aggiu chiagnuto!...

Meglio ca i' moro...troppo aggiu chiagnuto!...